I oto niosę radosną nowinę
Lęk minął, poszedł sobie na długi spacer i coś mi się wydaje, że już nie wróci. Ot zdrajca
A tak poważnie - spotkałam się z praktykującymi buddystami, którzy zachęcili mnie do głębszej analizy tego, czego oczekuję po medytacji itp. To był wielki przełom, bolało jak chole*a. Uświadomiłam sobie, że bałam się prawdy, która we mnie była, ale którą odrzucałam.
Pierwsza Szlachetna Prawda. Tak - każdy umysłem może ją zrozumieć, ot życie jest cierpieniem. A ja zawsze mówiłam, że nawet w najciemniejszym miejscu można odnaleźć światło - chociażby w sobie, gdy oczy nie widzą. Miałam ciężkie życie, pełne bólu, ale nigdy się nie poddawałam, na siłę wręcz - widziałam pozytywne aspekty cierpienia. Chwytałam się nawet cienia radosnej chwili i wchodziłam w zachwyt momentu. Mocno.
Do czasu, w którym zaczęłam wczytywać się w nauki buddyjskie...
I tak oto, gdy umysł zrozumiał jednak, że życie jest cierpieniem, a serce nie było na to gotowe, pojawił się lęk przy medytacji. Przeżyłam odczucie cierpienia egzystencji. Świadomie, do końca. I pomimo, że ta prawda bolała, jestem teraz hmm.. spokojniejsza. I najważniejsze - mogę wyruszyć na drogę praktyki!
Codziennie po pół godziny siedzę, medytuję i żyję
Moim celem życia jest szczęście, które może mnie przytulić wtedy, gdy i ja przytulę miłością innych. (O oświeceniu nie myślę, za duże Czary-Mary, raczej w tym życiu nie do osiągnięcia).
P.S. Poniżej przeszłe stany... wytrwałam!
daleko już odleciałam
sponiewierałam skrzydła
uczą się mówić by móc wykrzyczeć dość
a ja uczę się by ich nie zrozumieć
elastycznie z rozpędem
przecinam język krawędzią świata
zachłannie smakując mechaniczny koniec
to już zamknięte w czasie tchnienia
naprowadzają na słoneczny deszcz
jeszcze moment Ten...
wczoraj i jutro chwyciły się za dłonie
i wędrują czarnym szlakiem
wprost na moją pulsującą skroń
jedwabnym dotykiem wstrzymują oddech
unosząc mnie ponad miary
i stanę gotowa
rozłożę szeroko ręce i wytrwam
jeszcze moment Ten...
