Samotność w sieci

[Lo'tsa'wa]

Cześć, nudziłem się więc chciałbym zaproponować nowy wątek. Przepraszam za tą naganną formę językową i skróty myślowe...

Internet to bardzo silne medium. Dużo silniejsze niż telefony czy listy i pochłaniające więcej czasu. Służy komunikacji, wymianie informacji. Często w sztuce i literaturze powraca temat "samotności w sieci". Podobny problem pojawił się przed klasą rządząca w Bhutanie, państwie dość zacofanym technicznie i odizolowanym gospodarczo od świata. Panujący tam król który miał dylemat czy wprowadzić sieci telewizyjne "na rynek". Pewien mnich rozwiązał problem mówiąc coś w stylu "Telewizja? Cały świat jest iluzją, zatem telewizja jest tylko złudzeniem złudzenia. Nie ma problemu". Takie wyjaśnienie może być niewystarczające dla człowieka wychowanego w kulturze Europejskiej. Skąd bierze się to ziarno niepewności, gdy powraca temat "samotności w sieci"? Temat jest dość drażliwy, dotyczy milionów ludzi na całym świecie. Być może pewną rolę odgrywa tutaj pewne wyobrażenie - ideał człowieka nowoczesnego, poważnego, poświęcającego swój czas wyłącznie czynnościom pożytecznym, budującym i kreatywnym.

Ten ideał, mimo, że bardzo chwalebny nijak przekłada się na rzeczywistość i uwarunkowania człowieka; osoby nie chcące partycypować w pogoni za własnym sukcesem są skazane na pewnego rodzaju socjologiczne represje. Moim zdaniem kwestia rozbija się o dwa punkty sporne -przydatność społeczna- oraz -własne szczęście- które to w każdym przypadku trzeba rozpatrywać indywidualnie, pod kątem predyspozycji jednostki i jej "długu społecznego".

Pytanie: Czy w nowoczesnym demokratycznym państwie jesteśmy dość dojrzali polityczno-społeczno-gospodarczo aby korzystać z tej wolności; czy też lepiej wysyłać sygnały politykom o bardziej opiekuńcze Państwo?

Pozdrawiam

[GreenTea]

Podrzucę jeszcze ten link do filmu, ciekawy temat
http://forum.medytacja.net/viewtopic.ph ... 49#p117649

pozdrawiam, gt

[Karinos]

Samotnosc w sieci ? co za bzdura ...

ilosc osob ktore poznalem dzieki internetowi od 1995 [kiedy kupilem moj 1 komputer] i z ktorymi ciagle utrzymuje zarowno osobiste jak i wirtualne relacje jest nie do policzenia

[kunzang]

Dobry

(...) ilosc osob ktore poznalem dzieki internetowi od 1995 [kiedy kupilem moj 1 komputer] i z ktorymi ciagle utrzymuje zarowno osobiste jak i wirtualne relacje jest nie do policzenia

No tak, tylko jak dla mnie, samotność nie wiąże się z ilością osób które się zna /czy to w sieci, czy w realu/, a z wewnętrznym poczucie bycia samotnym bądź nie.
Ze swej strony uważam siebie za samotnika /jakby to dziwnie nie zabrzmiało/, chadzam własnymi ścieżkami itp... niemniej, nie ma we mnie odczucia samotności, nie czuję się samotny. Miałem okresy w życiu, gdy byłem przez spory okres sam i nie czułem się samotny.

Pozdrawiam
kunzang

[Karinos]

No tak, tylko jak dla mnie, samotność nie wiąże się z ilością osób które się zna /czy to w sieci, czy w realu/, a z wewnętrznym poczucie bycia samotnym bądź nie.
Ze swej strony uważam siebie za samotnika /jakby to dziwnie nie zabrzmiało/, chadzam własnymi ścieżkami itp... niemniej, nie ma we mnie odczucia samotności, nie czuję się samotny. Miałem okresy w życiu, gdy byłem przez spory okres sam i nie czułem się samotny.

Pozdrawiam
kunzang

tak zgadzam sie. Ja tutaj "protestuje" przeciwko teorii mowiacej ze ludzie z powodu internetu izoluja sie ze spoleczenstwa i wpedzaja sie w stres samotnosci.

[kunzang]

Dobry

(...)Ja tutaj "protestuje" przeciwko teorii mowiacej ze ludzie z powodu internetu izoluja sie ze spoleczenstwa i wpedzaja sie w stres samotnosci.

A... to przepraszam - źle Ciebie zrozumiałem

Pozdrawiam
kunzang

[stworzenie]

Samotnosc w sieci ? co za bzdura ...

ilosc osob ktore poznalem dzieki internetowi od 1995 [kiedy kupilem moj 1 komputer] i z ktorymi ciagle utrzymuje zarowno osobiste jak i wirtualne relacje jest nie do policzenia

Też poznałam sporo, z czego część znajomości przeniosła się do reala i z kilkoma wirtualnie poznanymi osobami mam kontakt do dziś - spotykamy się rzadko, bo to ludzie z innych części Polski, ale gadamy często. I tak trwa to już lata.

Co do uczucia samotności jako wyznacznika naszych czasów - a jak to zmierzyć? jak porównać? Mam na myśli to, że tak naprawdę nie mamy pojęcia, na ile samotni czuli się ludzie poprzednich epok. Ok, może częściej się spotykali na jakichś zabawach/uroczystościach, ale nie mamy pewności, czy to się przekładało na brak poczucia samotności u nich.

osoby nie chcące partycypować w pogoni za własnym sukcesem są skazane na pewnego rodzaju socjologiczne represje. Moim zdaniem kwestia rozbija się o dwa punkty sporne -przydatność społeczna- oraz -własne szczęście- które to w każdym przypadku trzeba rozpatrywać indywidualnie, pod kątem predyspozycji jednostki i jej "długu społecznego".

A kiedykolwiek było inaczej?

Czy w nowoczesnym demokratycznym państwie jesteśmy dość dojrzali polityczno-społeczno-gospodarczo aby korzystać z tej wolności

Moim zdaniem to ta demokracja jest na tyle "nowoczesna", na ile społeczeństwo jest zdolne ją taką uczynić. Poza tym - nie odczuwam jakoś specjalnie nadmiaru wolności, bo wszystko jest ściśle kontrolowane (dochody, spisy ludności, ciągłe rozliczanie się z absolutnie wszystkiego i wpisywanie wszystkiego w jakieś rejestry). Spróbuj iść na najbliższy cmentarz i zrobić praktykę Czie - od razu ktoś wezwie policję. Jaka to wolność, jak nie mogę sobie usiąść z bębenkiem przy grobie i śpiewać, a podjęcie większości działań wymaga wypełnienia jakiegoś formularza i zapłaty haraczu?

czy też lepiej wysyłać sygnały politykom o bardziej opiekuńcze Państwo?

Bardziej opiekuńcze = wyższe podatki i niewiele w zamian. Nie, nie powinniśmy wysyłać takich sygnałów.

[Ryu]

Bry

Moim zdaniem kwestia rozbija się o dwa punkty sporne -przydatność społeczna- oraz -własne szczęście- które to w każdym przypadku trzeba rozpatrywać indywidualnie, pod kątem predyspozycji jednostki i jej "długu społecznego".

Co to jest dług społeczny i dlaczego ktokolwiek ma być społecznie przydatny? Płacimy absurdalnie wysokie podatki (cieszycie się z 25% vatu, który nam chcą ,,liberałowie" zafundować?), więc spłacamy nasze długi i to z nawiązką. Politycy już w wystarczającej ilości spraw decyduja za mnie co jest dobre, a co złe i chociaż te ,,resztki" wolności chciałbym rozdysponować według własnego widzi-mi-się.

osoby nie chcące partycypować w pogoni za własnym sukcesem są skazane na pewnego rodzaju socjologiczne represje.

Chyba nie od dzisiaj istnieje takie pojęcie jak ,,wyścig szczurów," prawda? Zawsze żyli ludzie idący z prądem, chodzący pod prąd i tacy, którzy ten prąd generalnie mają w nosie

Czy w nowoczesnym demokratycznym państwie jesteśmy dość dojrzali polityczno-społeczno-gospodarczo aby korzystać z tej wolności

Pytanie kompletnie nieistotne. Jesteśmy wolni i kropka. Nie wiem czy dojrzałem w tym ,,nowoczesnym państwie" do tego aby używać nóg do chodzenia, albo aby korzystać z oczu i uszu. Może tak, może nie.... Nie zamierzam jednak nikogo pytać o pozwolenie. Tak samo chciałbym traktowac swoją wolność.

czy też lepiej wysyłać sygnały politykom o bardziej opiekuńcze Państwo?

Wysyłać sygnały? Oni nam organizują centralnie planowane społeczeństwo czy tego chcemy, czy nie. Nie wiem czemu politykom myli się rola polityka z rolą rodzica nieletniego dziecka.


pozdrawiam,
Ryu

[lwo]

Witam ,
moim zdaniem internet jest tylko narzędziem. Wysokiej klasy narzędziem. Wszystko jak zwykle zależy od tego w jaki sposób, do jakich celów się tego narzędzia używa. Wszystko zależy od ludzi. Moje doświadczenia w kwesti ,,samotności w sieci" są takie, że internet stwarza pewien rodzaj iluzji - możliwości przekroczenia pewnych granic, których przekroczenie w ,,realu" wydaje się niemożliwe. Chodzi mi o następującą kwestię. Jeśli ktoś na przykład jest nastawiony na poznawanie nowych osób - szuka przyjaźni, miłości, partnera, to może pomyśleć - dzięki internetowi mogę poznać znacznie więcej osób niż by to było możliwe w realu. Ale to jest moim zdaniem tylko pewnego rodzaju iluzja. W gruncie rzeczy, takie jest moje zdanie, każdy z nas ma dość ograniczony krąg osób z którymi jest w stanie nawiązać jakąś głębszą relację. Dość ograniczony krąg osób z którymi ma, nazwijmy to po buddyjsku , jakiś głębszy karmiczny związek. Myślę, że tego rodzaju osoby - z tego kręgu, prędzej czy później i tak spotkamy w naszym życiu. Takie spotkanie może też oczywiście się zdarzyć przez internet. Mistrz Seung Sahn powiedział kiedyś tak ,,przychodzisz na spotkanie publiczne na mowę Dharmy, siadasz i widzisz wokół nieznanych ludzi, nigdy wcześniej tych ludzi nie widziałeś ale w rzeczywistości już wielokrotnie w poprzednich życiach spotykaliście się w podobnych okolicznościach".
Tak więc internet może stwarzać tego rodzaju złudzenie - że dzięki niemu to co wydawało się niemożliwe jeśli chodzi o możliwość nawiązywania kontaktów teraz będzie możliwe. Przykładowo, ktoś szuka partnera. Zagląda na jedną, drugą stronę i ma setki ofert. Więc myśli: z takiej ilości ofert na pewno wybiorę coś dla siebie - na pewno znajdę odpowiednią osobę z którą stworzę udany związek. Ale z większością tych osób nie ma żadnego głębszego związku, nic ich karmicznie nie łączy więc i tak nic z tego nie będzie. I po iluś takich próbach poczucie samotności może stać się jeszcze silniejsze bo tyle ofert, tyle potencjalnych możliwości i nic. To jest właśnie samotność w sieci.
Trochę to chyba smutno zabrzmiało?
Przepraszam jeśli kogoś zasmuciłem

[Lo'tsa'wa]

Chyba po raz pierwszy zgadzam się z większością tego co powiedziałeś Leszek.

[GreenTea]

Tak więc internet może stwarzać tego rodzaju złudzenie - że dzięki niemu to co wydawało się niemożliwe jeśli chodzi o możliwość nawiązywania kontaktów teraz będzie możliwe.

Tak właśnie rozumiem ten film, do którego link wkleiłam: złudzenie nieograniczonej dostępności pryska niczym bańka mydlana. Internetowe ścieżki dostępu okazują się przypominać ulice zapełnione ludźmi, którymi wędrując, można łatwo ulec wrażeniu, że to bardzo proste zagadać do kogoś, podać rękę, wypić wspólnie kawę, tymczasem wcale nie…

Pewien mnich rozwiązał problem mówiąc coś w stylu "Telewizja? Cały świat jest iluzją, zatem telewizja jest tylko złudzeniem złudzenia. Nie ma problemu". Takie wyjaśnienie może być niewystarczające dla człowieka wychowanego w kulturze Europejskiej.

Dla buddysty rozumienie złudzenia złudzenia rzeczywiście nie powinno stanowić problemu. Co jednak z innymi? Polecam w ramach dyskusji tekst Powrót żywych trupów, czyli Marshall McLuhan i nieśmiertelne tezy są teraz znajomymi. Lubisz to?. Autorka nawiązuje do bardzo kontrowersyjnych, ale i też bardzo popularnych w środowisku badaczy współczesnej kultury, tez „proroka internetu”, Marshalla McLuhana i jego wiernego ucznia Derricka de Kerckhove.
Jest w przywołanym tekście m.in. taki fragment:

Korzystając ze współczesnych przykładów można powiedzieć, że najgorszą krzywdą, jaką człowiek może sobie wyrządzić, jest zaparte twierdzenie, że jego avatar jest tylko avatarem. Jeśli żyjąc on-line, świadomie kształtuje go jako część siebie, ma szansę utrzymać zdrową relację między wirtualnym a realnym „ja”.

Na końcu cytowanego akapitu umieszczony jest przypis prowadzący do odcinka South Park, który obrazuje problem, jeśli ktoś gotów jest poświęcić 20 minut, polecam. O relacji avatar - 'ja' buddysta podyskutuje z poziomu złudzenia złudzenia, ale dla wielu innych ludzi będzie to dopiero początek ich własnych przygód ze złudzeniami, w których 'istnieje/nie istnieje' (samotność w nowym wydaniu) solidnie może dać w kość.

Pozdrawiam, gt

[Lo'tsa'wa]

Southpark jak zawsze genialny ...

[sugarglider]

gruncie rzeczy, takie jest moje zdanie, każdy z nas ma dość ograniczony krąg osób z którymi jest w stanie nawiązać jakąś głębszą relację. Dość ograniczony krąg osób z którymi ma, nazwijmy to po buddyjsku , jakiś głębszy karmiczny związek.

Leszku, czy dobrze rozumiem - mówisz, że głębszą relację możemy nawiązać tylko z osobami, z którymi i tak już coś nas łączy (karma)?

[Qulithinoren]

Moim zdaniem to ta demokracja jest na tyle "nowoczesna", na ile społeczeństwo jest zdolne ją taką uczynić. Poza tym - nie odczuwam jakoś specjalnie nadmiaru wolności, bo wszystko jest ściśle kontrolowane (dochody, spisy ludności, ciągłe rozliczanie się z absolutnie wszystkiego i wpisywanie wszystkiego w jakieś rejestry). Spróbuj iść na najbliższy cmentarz i zrobić praktykę Czie - od razu ktoś wezwie policję. Jaka to wolność, jak nie mogę sobie usiąść z bębenkiem przy grobie i śpiewać, a podjęcie większości działań wymaga wypełnienia jakiegoś formularza i zapłaty haraczu?

Po przeczytaniu tej wypowiedzi, naszło mnie takie pytanie: - Czy można być wolnym będąc w więzieniu?

[Lo'tsa'wa]

.

[TeZeT]

Internet może być pewnego rodzaju akceleratorem emocji i pewnych procesów zachodzących w psychice człowieka - najczęściej młodego, podobnie jak wiadomości SMS wysyłane przez telefon. Tego typu, tylko tekstowe kontakty są pewnego rodzaju zubożone, spłaszczone.

Problem może dotyczyć raczej młodych osób dla których internet nie jest czymś nowym, tylko istnieje odkąd pamiętają swoją egzystencję - dla takich osób to co jest w internecie jest bardzo realne, my, starsi bardziej zdajemy sobie sprawę z iluzoryczności informacji które się w internecie znajdują.

Jeżeli ktoś ma tendencje do izolacji, jakieś obniżone możliwości adaptacyjne, niemożność nawiązywania kontaktów w "tradycyjny" sposób w realu, nieśmiałość, w internecie może być "duszą towarzystwa". I tu właśnie pojawiają się niebezpieczeństwa prezentowane przez filmik do którego link podał(a) GreenTea - z jednej strony internet może takiej osobie pomóc, z drugiej może pogłębić problemy z nawiązywaniem kontaktów.

Dopóki jednak np. młode osoby będą się tradycyjnie uczyć w szkolnych ławkach i razem spędzać ze sobą czas, moim zdaniem bedzie to problem marginalny, dotyczący osób które i tak miałyby problemy bez internetu. Gorzej gdybyśmy weszli na taki etap, że kształcenie odbywa się nie w tradycyjnych klasa tylko zdalnie. Raczej mogło by to negatywnie wpłynąć na inteligencję emocjonalną i generalnie możliwości interpersonalne dzieci które byłby w ten sposób wychowywane. Jest tutaj też odpowiedzialność dla rodziców - umiejętne dozowanie tego medium, niedopuszczenie aby stało się ono głównym "kanałem" kontaktów dziecka.

Natomiast w przypadku starszych osób wygląda to inaczej - ja mam w kontaktach na gg w 90% ludzi których znam z reala i tylko dlatego w tych kontaktach się znaleźli a nie na odwrót, podobnie większość moich znajomych, jest to po prostu wygodny sposób, żeby się gdzieś umówić albo wysłać sobie jakieś informacje.

[macszym]

Nie myślałem, że ON czyta nasze forum!!!

http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/ ... wanie.html