Związek Buddyjski Khordong

Awatar użytkownika
kunzang
Admin
Posty: 12729
Rejestracja: pt lis 14, 2003 18:21
Płeć: mężczyzna
Tradycja: yungdrung bon
Lokalizacja: zantyr

Związek Buddyjski Khordong

Nieprzeczytany post autor: kunzang »

Zapraszam serdecznie do opracowania :)
Awatar użytkownika
Karinos
Posty: 731
Rejestracja: czw cze 17, 2010 19:20
Płeć: mężczyzna
Tradycja: Wadżrajana
Lokalizacja: Dublin/Irlandia

Re: Związek Buddyjski Khordong

Nieprzeczytany post autor: Karinos »

Związek Buddyjski Khordong

Główna Świątynia:

Klasztor Khordong, skryt. poczt. 18, 57-343 Lewin Kłodzki

Telefon: 0-601/35 77 76

e-mail: khordong@ poczta.onet.pl

strony: http://www.khordong.com.pl , http://www.khordong.de

Tradycja

Związek Buddyjski Khordong w Polsce został zarejestrowany 15 listopada 1994 roku pod nr 91 w rejestrze “A” Departamentu Wyznań przy Urzędzie Rady Ministrów. Reprezentuje jedną z czterech głównych szkół buddyzmu tybetańskiego – Ningmapę.

Szkoła Ningmapy:

W Tybecie istnieje wiele szkół buddyzmu, linii nauk oraz mistrzów reprezentujących każdą z nich, zazwyczaj jednak wyróżnia się cztery główne tradycje, znane w Tybecie jako Czie lug. Począwszy do siódmego wieku, gdy za panowania króla Srong Tsena Gampy (617- 698) buddyzm po raz pierwszy zawitał do Tybetu, poprzez wiek ósmy – czasy największego rozkwitu tej religii pod rzšdami króla Trisong Detsena (790 – 858), aż do wieku jedenastego, kiedy to pojawiły się inne szkoły, w Tybecie istniała tylko jedna tradycja buddyzmu. Później stała się znana jako Ningma; dla odróżnienia od innych zwano ją starą lub starożytną szkołą. W wieku jedenastym i w następnych stuleciach mistrzowie buddyzmu tybetańskiego oraz hinduscy uczeni przynieśli do Tybetu wiele nowych nauk, zwłaszcza ezoterycznych i tantrycznych. Wkrótce powstały nowe linie praktyk i filozoficznych interpretacji, które stopniowo przekształciły się w oddzielne szkoły, do których należą: Kagju, założona przez tłumacza Marpę (1012 – 1099), Siakja, założona przez Khyn Kon Cziog Gialpo (1034 – 1102) oraz Gelug, której początek dał Dzie Tsong Kapa (1357 – 1419). Starożytne pisma i linie przekazu Ningmapy stanowią więc fundament całego buddyzmu tybetańskiego, choć trzeba pamiętać, że szkoły późniejsze częstokroć były od niej bardziej twórcze i aktywne. Wiele buddyjskich pism, pochodzšcych z wczesnego okresu Ningmapy, istnieje do dziś i trwa jako żywa tradycja.
Według tego, co twierdzą buddyjscy uczeni, cały buddyzm może być rozpatrywany w dwóch kategoriach: sutr, czyli nauk egzoterycznych, oraz tantr - nauk ezoterycznych. Nauki sutr dzielą się na pisma hinajany (nauki powszechne), oraz pisma mahajany, (nauki niepowszechne). Pierwotne teksty mahajany i hinajany to spisane nauki Buddy Siakjamuniego. Pomimo drobnych różnic w interpretacji cztery główne szkoły Tybetu studiują i praktykują z tych samych pism.
Sutry hinajany dzielą się na trzy grupy znane jako Tripitaka (dosł. “trzy kosze”): pisma winai, traktujące o klasztornej dyscyplinie, sutry, czyli rozprawy Buddy dotyczące rozmaitych kwestii, oraz abidharma, zajmująca się metafizyką. Większość pozycji winai przetłumaczono na tybetański w okresie rozkwitu szkoły Ningma. Linia winai, skupiajšca w pełni wyświęconych mnichów w większości szkół, również pochodzi od Ningmapy, a do Tybetu została przeniesiona przez Santarakszitę. Ponieważ kompletne teksty abidharmy nigdy nie dotarły do Tybetu, jej głównym źródłem dla wszystkich szkół są pisma autorstwa Asangi i Waszibandu. Najistotniejsze nauki, na których opiera się praktyka, to hinajana – podkreślają one rolę praktyki ciała, a więc dotrzymywanie reguł klasztornej dyscypliny, przebywania w odosobnionym miejscu, prostotę i ubóstwo w życiu, kładą nacisk na rozmyślanie o nietrwałości (samatha) i rozwijanie wglądu (wipasjana).
Większość sutr mahajany pojawiła się w Tybecie w czasie rozkwitu Ningmapy. Trzy z nich to Pradżniaparamita, Ratnakuta i Awatamsaka – nauki o pobudzeniu bodhiczitty, oświeconym umyśle i sześciu doskonałościach.
Najwcześniejsze teksty tantryczne znane są jako tantry starożytne, natomiast te, które pojawiły się po jedenastym wieku, określa się mianem nowych tantr. Ningmapa pozostaje wierna starym tantrom, podczas gdy inne szkoły posługują się nowymi. Niektóre tantry, zwłaszcza nowe, to nauki Buddy Siakjamuniego, jednak większość starożytnych tantr to nauki, które rozmaici święci otrzymywali bezpośrednio na drodze wizji od licznych Buddów.
Zgodnie ze starym systemem tantrycznej tradycji nauki dzielą się na sześć poziomów. Są to trzy zewnętrzne tantry – krijajoga, czarjajoga, jogatantra, oraz trzy wewnętrzne tantry: mahajoga, anujoga i atijoga (znana także jako mahasandi). Według nowego systemu owe nauki podzielono na cztery poziomy: krijajogę, czarjajogę, jogatantrę i annutarajogatantrę. Pisma te zawierajš wskazówki dotyczšce fazy rozwojowej (medytacji) – postrzegania i analizowania zjawisk jako czystych i doskonałych oraz fazy spełniającej – ćwiczenia w osišganiu pierwotnej mądrości jedności błogości i pustki. Pisma trzech wewnętrznych tantr Ningmapy nie pojawiły się, ani nie były tłumaczone w późniejszym okresie; większość tekstów annutaratantry nowych tantr nie została wcześniej przetłumaczona na tybetański. Dlatego też, jeśli chodzi o terminologię, linie przekazu i metody praktyki, istnieją poważne różnice między tradycją Ningmapy a tradycjami trzech pozostałych szkół.



Praktyka

W obrębie Ningmapy istnieją dwa rodzaje sangi, czyli duchowej wspólnoty: wspólnota mnichów i mniszek, którzy praktykują wyrzeczenie, oraz wspólnota tantrycznych joginów i joginek, oddajšcych się praktykom ezoterycznym. Mnisi kładą nacisk na celibat, ubóstwo oraz życie w odosobnionym miejscu. Fizyczna separacja od pokus doczesnego życia ma chronić umysł przed wpływem emocji i zapewnić czystość duchowej praktyki. Tantrycy nie wyrzekają się rzeczy tego świata. Nie znajdujš jednak upodobania w uleganiu zmysłom, lecz dzięki mocy urzeczywistnionej mądrości wykorzystują ją jako pomoc w praktyce. Prowadząc życie rodzinne poświęcają część swego czasu studiom i praktyce, tak więc ich egzystencja całkowicie różni się od świeckiego życia.

Tantryczna praktyka kładzie nacisk na mentalne nastawienie, postrzeganie i przyjmowanie wszystkiego jako czystej, doskonałej gry harmonii i mądrości, wystrzeganie się skrajnych nastawień. Wśród wyznawców tybetańskiego buddyzmu nie ma nikogo, kto by nie przyjmował inicjacji do praktyki tantrycznej; nawet mnisi i mniszki w swej wewnętrznej praktyce są tantrykami. Z pozoru prowadzš życie pełne wyrzeczeń, w istocie zaś są tantrykami. Istnieją urzeczywistnieni tantrycy, którzy nie mają emocjonalnych splamień, a ich umysły nie podlegają żadnym skrajnościom. Jakiejkolwiek przestrzegają dyscypliny, osiągnęli najwyższe wyrzeczenie i wolni są od wszelkich nieczystości. W rzeczywistości utrzymanie tantrycznych zobowišzań jest o wiele trudniejsze niż przestrzegania dyscypliny wyrzeczenia. To ostatnie ma fizycznš naturę i jako takie jest łatwe do zauważenia i kontrolowania, zaś tantryczna dyscyplina to nastawienie umysłu, jej działanie jest nieskończone i subtelne.

Poza Ningmapš w żadnej innej szkole buddyzmu tybetańskiego nie ma takich świeckich wspólnot. W szkole Siakja mamy do czynienia z pojedynczymi joginami, takimi jak na przykład dzierżawca tronu Siakja, nie istnieje jednak żadna świecka sanga, czy społeczność. Podobny stan rzeczy panuje w tradycji Kagju, gdzie, z wyjątkiem kilku tantryków również nie ma świeckiej sangi. Natomiast w szkole Gelug ci, którzy pragną zostać członkami klasztornej społeczności, całkowicie rezygnują ze świeckiego, światowego życia.

Ningmapowie nie są zainteresowani strukturą organizacyjną, hierarchią czy formalizmem i teoretyczna dialektyką, dalece bardziej ceniąc sobie prostotę i naturalność; zawsze podkreślają związek nauk, które studiują, z bezpośrednią pracą z umysłem. Najprostsze, a zarazem najwyższe i najgłębsze nauki Ningmapy to Dzogczen (dosł. “wielka doskonałość”), sprowadzające umysł do naturalnego stanu, pozbawionego iluzji i zaciemnień.

[na podstawie “Hidden Teachings of Tibet” Tulku Thondupa Rinpocze]

Nauczyciel

czcigodny Chimed Rigdzin Rinpocze

Duchowym mistrzem i głową Związku Buddyjskiego Khordong jest czcigodny Chimed Rigdzin Rinpocze – profesor tybetologii i filozofii orientalnej, założyciel Wydziału Tybetologicznego Międzynarodowego Uniwersytetu w Szantiniketan w Indiach.

Kjabje Chimed Rigdzin Rinpocze jest jednym z ostatnich żyjących mistrzów, wykształconych w dawnym Tybecie. Urodził się w roku 1922 i został rozpoznany jako inkarnacja wielkiego mistrza szkoły Ningmapa - Nudana Dordże. Rozpoznania dokonał rdzenny nauczyciel Rinpocze – Tulku Tsorlo, oraz dziewięciu innych mistrzów: XIII Dalajlama, Minling Triczien, Sakja Triczien, Jogczien Pema Rigdzin, Pamczen Ertini, Awam Terczien, Do Kjentse, Terczien Sogial, Szieczien Orgien Czemcziog.

Młodego Rinpocze intronizowano w Klasztorze Khordong, we wschodnim Tybecie, gdzie zdobył pełne tradycyjne wykształcenie. Studiował gramatykę, architekturę, mandalę, medycynę, filozofię i tantry. Od siódmego roku życia manifestował siddhi, czyli oświecone właściwości . Wtedy też odkrył swoja pierwszą termę, nauki ukryte w VIII wieku przez Padmasambhawę i jego uczniów.

W wieku 19 lat zakończył swoją edukację, otrzymując tytuł Dordże Lopyn Czenpo, stanowišcy odpowiednik doktoratu. Następnie, idąc za radš swojego nauczyciela, opuścił klasztor i odbył tradycyjne trzyletnie odosobnienie w Tso Pema. Potem pielgrzymował do świętych miejsc Indii, Tybetu, Sikkimu i Bhutanu.

W latach 1954 – 1984 piastował stanowisko profesora języka, kultury i filozofii tybetańskiej na Uniwersytecie Rabindratanha Tagore w Szantiniketan, gdzie kierował katedrą tybetologii. Stamtąd wspomagał rodaków, którzy po chińskiej inwazji na Tybet i rewolucji kulturalnej emigrowali do Indii.

Rinpocze jest prawdopodobnie pierwszym tybetańskim lamą, który przybył na Zachód – w 1958 został zaproszony przez prof. G. Tucci, słynnego tybetologa, na Uniwersytet w Rzymie, a następnie przez prof. H. Hoffmana na Uniwersytet w Monachium. Dzięki temu zdołano ukończyć wiele tłumaczeń i słowników.

W 1984 Kjabje Chimed Rigdzin Rinpocze przeszedł na emeryturę i od tego czasu jego aktywność skupia się na popularyzacji i zachowaniu tradycyjnych nauk, których jest jednym z ostatnich dzierżawców. W szczególności udziela przekazów takich duchowych skarbów Padmasambhawy jak Czangter (Bjangter – Północny Skarb, terma XIV-wiecznego tertona Rigdzina Godema), term Nudana Dordże oraz własnych. Rinpocze po raz pierwszy odwiedził Polskę w 1993 roku.

W 2002 r. Chimed Rigdzin Rinpocze zmarl. Obecnie jego dzielo kontunuje jego synowie oraz Tulku Thondup. Czestym gosciem osrodka jest rowniez J.Ś. Taklung Tsetrul Rinpocze.



Zrodlo: http://www.buddyzm.eu.org/index.php?budda=3
ODPOWIEDZ

Wróć do „Buddyzm Tybetański”