Moderatorzy: kunzang, Har-Dao, iwanxxx
bo Buddzie podobno wysiadł cd-player i dlatego nie wlaczyl akurat tego do swojej sciezkiIsidatta pisze: Medytacja przy muzyce to pewnie bardzo dobra medytacja, ale to na pewno nie ta której uczyl Budda i która polega na oderwaniu sie od zmyslów i zatopieniu sie w jednosci umyslu.
Czy celem tej medytacji jest samo tylko postrzeganie dzwieku? Gdyby tak bylo, to nie trzeba by do tego muzyki bo nie wyobrazam sobie miejsca, w którym nie mozna by postrzegac jakiegokolwiek dzwieku, chociazby wlasnego oddechu... a juz to kogut zapieje, to kot zamialczy, itp. Jesli zas tak nie jest, to jaki jest cel tej medytacji?KROOLIK pisze:u nas w zen jest taka medytacja spiewu- polega na słuchaniu, postrzeganiu dzwieku.
Isidatta pisze:Jesli zas tak nie jest, to jaki jest cel tej medytacji?
A czemu to jest forma praktyki tłumaczą tu:Seung Sahn pisze:edytacja śpiewu oznacza utrzymywanie nieporuszającego się umysłu, postrzeganie dźwięku własnego głosu. Postrzeganie swego własnego głosu oznacza postrzeganie swego prawdziwego Ja czy Prawdziwej natury. Wtedy Ty oraz dźwięk nigdy nie rozdzielacie się, co oznacza iż Ty i cały wszechświat jesteście nierozdzieleni. W ten sposób postrzeganie naszej prawdziwej natury oznacza postrzeganie Uniwersalnej Substancji.
Kiedy regularnie śpiewamy wzrasta siła naszego centrum. Kiedy jesteśmy mocno ześrodkowani możemy panować nad naszymi uczuciami, a także nad naszą sytuacją i uwarunkowaniami. W ośrodkach Szkoły Zen Kwan Um ludzie razem mieszkają i wspólnie praktykują. Na początku każdy przybywa z silnymi własnymi upodobaniami i niechęciami - posiada sztywne poglądy. Dla wielu osób medytacja śpiewu nie jest prosta. Pojawia się wiele myśli, bardzo pogmatwanych, wiele sprzecznych uczuć. Jednak jeśli wykonujemy medytację śpiewu poprawnie, kiedy postrzegamy dźwięk naszego głosu, a także głosy innych osób wokół nas, nasz umysł staje się jasny.
Czysty umysł nie zna upodobań i niechęci, istnieje w nim tylko doznanie dźwięku głosu. Ostatecznie uświadamiamy sobie, iż medytacja śpiewu nie jest po to, by przynieść nam osobistą przyjemność, stworzyć przyjemne uczucia, lecz w tym celu, by uczynić jasnym nasz podstawowy kierunek: osiągnąć oświecenie, zbawić od cierpienia wszystkie istoty.
Tak więc kiedy śpiewasz, postrzegaj dźwięk swego głosu: Ty i Wszechświat już staliście się jednym - cierpienie znika, pojawia się prawdziwe szczęście. Nazywamy to Nirwaną. Jeżeli trwasz w stanie Nirwany - Twój umysł jest czysty jak lustro. Pojawia się czerwień; czerwień. Pojawia się biel; biel. ktoś jest szczęśliwy - ja jestem szczęśliwy. Ktoś jest smutny - ja jestem smutny. Ktoś jest głodny - dać mu jeść. Imieniem tego jest Wielka Miłość, Wielkie Współczucie, Wielka Droga Bodhisattwy. Oznacza to także Wielką Mądrość. To właśnie jest medytacja śpiewu, Zen śpiewu.
Postrzeganie dźwięku oznacza, że wszystko co słyszysz jest dźwiękiem uniwersalnym - śpiew ptaka, odgłos burzy, szczekanie psa - wszystko są to dźwięki uniwersalne. Jeżeli jesteś "bez umysłu" będziesz w stanie postrzegać wszystkie zjawiska takimi jakimi właśnie są. Dlatego jeśli śpiewasz "bez umysłu" - Twój śpiew jest również dźwiękiem uniwersalnym. Jeśli posiadasz "ja"- wówczas jest to "mój" dźwięk. Kiedy jednak utrzymujesz umysł czysty jak przestrzeń, wtedy nawet szczekanie psa czy też klakson samochodowy spowodują oświecenie. W tym samym momencie Ty i dźwięk stajecie się jednym. Kiedy Ty i dźwięk stajecie się jednym, wówczas nie postrzegasz dźwięku sam jesteś dźwiękiem.
Pewien sławny Mistrz Zen posłyszał tylko pianie koguta i osiągnął oświecenie. Inny Mistrz Zen zamiatał podwórze i kamień pchnięty miotłą uderzył w kawałek bambusa - ten dźwięk wywołał oświecenie. On i dźwięk stali się jednym. Kwestia postrzegania dźwięku w praktyce Zen jest bardzo prosta - każdy dźwięk może przynieść oświecenie.
To co istotne, to postrzegać dźwięk i stać się z nim jednością, bez tworzenia separacji, bez tworzenia podziału: "Ja" oraz "dźwięk". W momencie rzeczywistego postrzegania nie ma myśli, nie ma oddzielania , tylko występuje postrzeganie dźwięku. To bardzo istotny punkt. Podczas śpiewu postrzegaj po prostu swój własny głos i głosy innych, odetnij wszelkie myślenie - postrzegaj dźwięk dzwonu czy moktaka. Wówczas będzie wzrastał umysł mądrości, osiągniesz oświecenie i w ten sposób zbawisz wszystkie istoty.
Różne są cele medytacji, Isidatta.Isidatta pisze:Czy celem tej medytacji jest samo tylko postrzeganie dzwieku?
Kto powiedział, że praktyka medytacji śpiewu jest tania, łatwa i przyjemna?Isidatta pisze:Kto powiedzial, ze ta Sciezka jest tania, latwa i przyjemna?
Mówisz oderwaniu się od zmysłów i zatopieniu się w jednosci umysłu (jhana?), ale przecież umysł jest jednym z 6 zmysłów.Isidatta pisze:Medytacja przy muzyce to pewnie bardzo dobra medytacja, ale to na pewno nie ta której uczyl Budda i która polega na oderwaniu sie od zmyslów i zatopieniu sie w jednosci umyslu.
Tylko na słuchaniu, postrzeganiu dźwięku?KROOLIK pisze:u nas w zen jest taka medytacja spiewu- polega na słuchaniu, postrzeganiu dzwieku.
Budda nauczal, ze nie ma zadnej "Prawdziwej natury" ani zadnego "prawdziwego Ja"; ani z malej ani z duzej litery pisanego. Zawarte to jest w jednej z podstawowych buddyjskich doktryn znanej jako "anica" i "anatta". Jesli wiec ta medytacja ma prowadzic do tego co tu jest powiedziane, nie jest w stanie doprowadzic do ostatecznego celu buddyjskiej medytacji, jakim jest wyzwolenie z cierpienia, Nibbana, a to dlatego, ze Nibbana nie jest polaczeniem z jakas domniemana natura swiata.iwanxxx pisze:Isidatta pisze:Jesli zas tak nie jest, to jaki jest cel tej medytacji?Seung Sahn pisze:edytacja śpiewu oznacza utrzymywanie nieporuszającego się umysłu, postrzeganie dźwięku własnego głosu. Postrzeganie swego własnego głosu oznacza postrzeganie swego prawdziwego Ja czy Prawdziwej natury. Wtedy Ty oraz dźwięk nigdy nie rozdzielacie się, co oznacza iż Ty i cały wszechświat jesteście nierozdzieleni. W ten sposób postrzeganie naszej prawdziwej natury oznacza postrzeganie Uniwersalnej Substancji.
Istnienie tych trudnosci jest bardzo prawdopodobne, ale sa one spowodowane raczej natura samej medytacji, której drastycznie sprzeciwiaja sie nasze nabyte wczesniej uwarunkowania zmyslowe, niz spiew sam w sobie. Oczywiscie, spiew moze te sutuacje jeszcze poglebic -szczególnie jak sasiad falszujeSeung Sahn pisze:Dla wielu osób medytacja śpiewu nie jest prosta. Pojawia się wiele myśli, bardzo pogmatwanych, wiele sprzecznych uczuć.
- ale to dlatego Budda polecil, ze aby medytowac nalezy szukac stosownego miejsca, vide: pustego domu, lasu, miejsca odosobnionego, itp. Tzn., ze w Nirwanie jest czerwien, biel, glodni ludzie, smutni ludzie, itp. Znaczy to, ze do Nirwany mozna wkroczyc, trwac i wrócic spowrotem? Jesli tak, to mówimy o dwóch rzeczywistosciach zupelnie innych: Nirwana i Nibbana, byly by wiec czyms zupelnie odmiennym.Seung Sahn pisze:Tak więc kiedy śpiewasz, postrzegaj dźwięk swego głosu: Ty i Wszechświat już staliście się jednym - cierpienie znika, pojawia się prawdziwe szczęście. Nazywamy to Nirwaną. Jeżeli trwasz w stanie Nirwany - Twój umysł jest czysty jak lustro. Pojawia się czerwień; czerwień. Pojawia się biel; biel. ktoś jest szczęśliwy - ja jestem szczęśliwy. Ktoś jest smutny - ja jestem smutny. Ktoś jest głodny - dać mu jeść. Imieniem tego jest Wielka Miłość, Wielkie Współczucie, Wielka Droga Bodhisattwy. Oznacza to także Wielką Mądrość. To właśnie jest medytacja śpiewu, Zen śpiewu.
To juz duzo blizsze tej koncepcji medytacji, która znam: jej celem byloby wiec opuszczenie dzwieku, zwykle "zarejestrowanie", ze dzwiek zaistnial, ze jest jakas baza sluchowa, który ten dzwiek rejestruje, ale nie powoduje on juz zadnej reakcji: pozytywnej (np. spiew skowronka) czy negatywnej (np. dzwiek klaksonu). Jesli to jest celem, nie rozumiem wiec tylko po co wprowadzac dzwieki dodatkowe, w rodzaju kompozycji muzykalnych, które w naturalny sposób powoduja lgniecie (kiedy muzyka jest ladna "dla ucha") lub niechec (kiedy jest ona wredna) i kiedy te kompozycje -jak sam autor to stwierdza- nie sa zamierzone na efekty natury estetycznej. Dlaczego wiec nie usiasc i nie sluchac po prostu tego co jest pod reka (czy. pod uchemSeung Sahn pisze:Postrzeganie dźwięku oznacza, że wszystko co słyszysz jest dźwiękiem uniwersalnym - śpiew ptaka, odgłos burzy, szczekanie psa - wszystko są to dźwięki uniwersalne [...] W tym samym momencie Ty i dźwięk stajecie się jednym. Kiedy Ty i dźwięk stajecie się jednym, wówczas nie postrzegasz dźwięku sam jesteś dźwiękiem.
) i pójsc do celu prostsza droga?No wlasnie: zaden z nich nie ukladal piosenek!! Oswiecili sie przez dzwieki, które mieli "pod reka".Seung Sahn pisze:Pewien sławny Mistrz Zen posłyszał tylko pianie koguta i osiągnął oświecenie. Inny Mistrz Zen zamiatał podwórze i kamień pchnięty miotłą uderzył w kawałek bambusa - ten dźwięk wywołał oświecenie. On i dźwięk stali się jednym. Kwestia postrzegania dźwięku w praktyce Zen jest bardzo prosta - każdy dźwięk może przynieść oświecenie.
Te nauki (wytłuściłem) są bardzo dobrze znane w szkołach Zen, Isidatta.Isidatta pisze:Budda nauczal, ze nie ma zadnej "Prawdziwej natury" ani zadnego "prawdziwego Ja"; ani z malej ani z duzej litery pisanego. Zawarte to jest w jednej z podstawowych buddyjskich doktryn znanych jako "anica" i "anatta".
Zauważmy jednak iż ze stopniami jhana (do trzeciej włącznie) wiążą się bardzo miłe uczucia.Isidatta pisze:Jesli to jest celem, nie rozumiem wiec tylko po co wprowadzac dzwieki dodatkowe, w rodzaju kompozycji muzykalnych, które w naturalny sposób powoduja lgniecie (kiedy muzyka jest ladna "dla ucha") lub niechec (kiedy jest ona wredna) i kiedy te kompozycje -jak sam autor to stwierdza- nie sa zamierzone na efekty natury estetycznej. Dlaczego wiec nie usiasc i nie sluchac po prostu tego co jest pod reka (czy. pod uchem ) i pójsc do celu prostsza droga?
Jestem bardzo spokojny, Booker: Ja nie wiem czy te nauki sa znane w Zen: wiem tylko, ze cytowany przez Ciebie autor ma z nimi problem, jako ze trescia tych nauk jest dokladnie cos przeciwnego niz wiara w jakies prawdziwe jestestwa czy prawdziwe natury.booker pisze:Tylko wtrące.Te nauki (wytłuściłem) są bardzo dobrze znane w szkołach Zen, Isidatta.Isidatta pisze:Budda nauczal, ze nie ma zadnej "Prawdziwej natury" ani zadnego "prawdziwego Ja"; ani z malej ani z duzej litery pisanego. Zawarte to jest w jednej z podstawowych buddyjskich doktryn znanych jako "anica" i "anatta".
Spoko.
Pozdrawiam
/M
Te przyjemne stany umyslu (radosne uniesienie i szczescie - piti i sukha) sa natury tylko i wylacznie umyslowej; sa konsekwencja stopniowego porzucania zmyslowych percepcji zakonczona stopieniem umyslu z przedmiotem medytacji. Juz w pierwszej jhanie, medytujacy ma zmysly nieaktywne; a jak cos uslyszy, tzn. ze opuscil pierwsza jhane.booker pisze:Zauważmy jednak iż ze stopniami jhana (do trzeciej włącznie) wiążą się bardzo miłe uczucia.Isidatta pisze:Jesli to jest celem, nie rozumiem wiec tylko po co wprowadzac dzwieki dodatkowe, w rodzaju kompozycji muzykalnych, które w naturalny sposób powoduja lgniecie (kiedy muzyka jest ladna "dla ucha") lub niechec (kiedy jest ona wredna) i kiedy te kompozycje -jak sam autor to stwierdza- nie sa zamierzone na efekty natury estetycznej. Dlaczego wiec nie usiasc i nie sluchac po prostu tego co jest pod reka (czy. pod uchem ) i pójsc do celu prostsza droga?
Pozdrawiam
/M
idz sie przewietrzbooker pisze: Tylko na słuchaniu, postrzeganiu dźwięku?
Pozdrawiam
/M
Wierzyć w czyjeś nauki pomimo tego, że nam się coś tu nie zgadza, tylko dlatego, że cieszy się on uznaniem innych, to chyba całkowite nieporozumienie.KROOLIK pisze:mowic o uznanym mistrzu zen ze ma problem z naukami [bo nam sie cos tu nie zgadza na poziomie słów] to chyba lekkie nieporozumienie
Się wtrącę - nieporozumieniem to mi się wydaje raczej rozprawianie o naukach koreańskiego mistrza zen i ocenianie ich w panelu poświęconym Theravadzie, pod kątem zgodności z naukami Theravady...Anatta pisze: Wierzyć w czyjeś nauki pomimo tego, że nam się coś tu nie zgadza, tylko dlatego, że cieszy się on uznaniem innych, to chyba całkowite nieporozumienie.
ale kto "wierzy w nauki" ?? to po pierwsze.Anatta pisze:Wierzyć w czyjeś nauki pomimo tego, że nam się coś tu nie zgadza, tylko dlatego, że cieszy się on uznaniem innych, to chyba całkowite nieporozumienie.KROOLIK pisze:mowic o uznanym mistrzu zen ze ma problem z naukami [bo nam sie cos tu nie zgadza na poziomie słów] to chyba lekkie nieporozumienie
Jeszcze ten drugi tekst z linku, który podałem jest. Tam jest wyjaśnione czemu śpiewanie jest formą praktyki. Ale żeby nie odbiegać od tematu, potem dam tu cytat z Ajahnha Chah o medytacji śpiewuIsidatta pisze:No wlasnie: zaden z nich nie ukladal piosenek!! Oswiecili sie przez dzwieki, które mieli "pod reka".
W zasadzie - dokładnie to samo mówił, co Seung Sahn. Ale podejrzewam, że słyszałeś o doktrynie tathagatagarbhy. Jeśli nie, to tam szukaj wyjaśnień, jak się godzi nauki o anatta z naukami o Naturze Buddy.
)ok, rozumiem ze w tej szkole Akt Spiewu, o którym mowisz ma inne zadania. i to jest ok.Har-Dao pisze:Czołęm
Na marginesie - podczas porannych praktyk śpiewa sie w tradycji Theravada ustępy palijskie, oraz paritty i wszystkie wstępne formuły (przyjęcie schronienia, etc). Jest to śpiew, całkiem miły dla ucha czasem, bo i palijski jest wdzięcznym językiem, niektóre melodie są też wpadające w ucho, czasami też jest dosyć rytmicznie (powtórzenia robią swoje
Nie jest to jednak medytacja na muzykę czy śpiewanie - oczywiście śpiewając należy praktykować - uważność, ale też kultywując w sobie saddha (poprzez rozważanie treści śpiewanej).
metta&peace
p.
szczególnie w wykonaniu spuer swingujacego wokalisty GoenkiHar-Dao pisze:Jest to śpiew, całkiem miły dla ucha czasem, bo i palijski jest wdzięcznym językiem, niektóre melodie są też wpadające w ucho
Moze by tak zrobic z tego Liste Przebojów?! Top 10!! Zenki pomedytuja a my sie bedziemy modlic Kroolik, nie mam zmiaru sie powtarzac: widac z tego, ze nie doczytales do konca mojego postu, albo czytales to z zamulonym umyslem, byc moze dlatego, ze zaszokowalo Cie jak to ktos moze nie znac Twojego Koreanskiego Miszcza?KROOLIK pisze: pisze o tym, ze skoro sa takie praktyki oparte na dzwieku i szeroko wystepuja w tzw. szkolach buddyjskich to mowic o tym, ze to nie jest buddyjskie- jest wg mnie błedne. to jakby rozprawiac czy mozna uznac te szkoly za buddyjskie.
Nie pisalem/krytykowalem praktyki opartej na dzwiekach w szerokim tego slowa znaczeniu, tylko o medytacji opartej na muzyce. Ja. Mogę? DziękujeKROOLIK pisze:ale kto "wierzy w nauki" ?? to po pierwsze.
A tam odrazu błąd. Po prostu najlepiej pójść do ośrodka, uzyskać instrukcję do tej medytacji i ją zrobić, raz, czy dwa.Zwykle śpiewy to ok 1h.Isidatta pisze: Jesli sie myle, to prosze mi to wyjasnic lub wskazac, w którym miejscu robie blad.
No i generalnie tak właśnie robimy, kiedy śpiewamy - to śpiewamy i staramy się postrzegać swój głos i głos innych.Har-Dao pisze:Nie jest to jednak medytacja na muzykę czy śpiewanie - oczywiście śpiewając należy praktykować - uważność, ale też kultywując w sobie saddha (poprzez rozważanie treści śpiewanej).
Tak Isidatta, ale te śpiewy to jest praktyka oparta na dżwiękach właśnie a nie medytacja oparta na muzyce, że np. wpada się w jakiś trans albo się słucha miłego mamroczenia dla relaksikuIsidatta pisze: Nie pisalem/krytykowalem praktyki opartej na dzwiekach w szerokim tego slowa znaczeniu, tylko o medytacji opartej na muzyce.
) ))Dobrze powiedziane - ja na początku na vipie musiałem się za brzuch trzymać taka mnie brała śmiechawa od tego jego palijskiego bekaniaHar-Dao pisze:Na moje oko Goenka to taki Barry White wśród śpiewających /recytujących pali
Brogi Bookerze,booker pisze:Po prostu najlepiej pójść do ośrodka, uzyskać instrukcję do tej medytacji i ją zrobić, raz, czy dwa.Zwykle śpiewy to ok 1h.
Uzyskujesz wówczas odniesienie do swojego doświadczenia i co tu dużo gadać. Proste.
Drogi Isidatto.Isidatta pisze:Brogi Bookerze,
slyszalem tez, ze swietnie dzialaja wizualicje ognistych tarcz, kwiatów lotosu, cwiczenia ignacjanskie, hata-yoga, i czego tam jeszcze dusza zapragnie. Uwazasz, ze aby odnosic sie do tego wszystkiego trzeba tego najpierw spróbowac?
Popieram!Isidatta pisze:Medytowac tak jak uczy lub nauczal ktos, do kogo mamy zaufanie, wydaje mi sie jeszcze prostszym rozwiazaniem.
- bo ja nie "chce się poważnie odnieść do sprawy medytacji spiewanej", byc moze bowiem wiedzie ona wprost do oswiecenia. Buzie zas otwarlem na temat tylko tego, czy Budda mógl lub nie tego typu medytacji nauczac. Cwiczenia Ignacjanskie tez moga zaprowadzic do oswiecenia -kto wie?- ale gdyby zaczal ich nauczac jakis Therawadzki nauczyciel (przyklad ma na celu wyluzowanie sektarnych napiec ) to nie oznaczalo by to, ze owe Cwiczenia automatycznie stalyby sie "buddyjska medytacja"? A moze uwazasz, ze tak? Dzięki za to wyjaśnienie Drogi Isidatto.Isidatta pisze:Mam nadzieje, ze rozjasnilem moja pozycje. Uff...
O to mniej więcej mi chodziło - skąd się wziął tutaj Seung Sahn jako autorytet i zawierzenie jego naukom jako uzasadnienie słuszności tej czy innej praktyki stojącej - przynajmniej na pierwszy rzut oka - w sprzeczności z naukami Buddy, jakie za oryginalne uznaje się w Therawadzie, której poświęcony jest ten panel?abgal pisze:Się wtrącę - nieporozumieniem to mi się wydaje raczej rozprawianie o naukach koreańskiego mistrza zen i ocenianie ich w panelu poświęconym Theravadzie
No mnie się zdawało, że kolega Kroolik, skoro Jego jedynym argumentem było powołanie się na autorytet nauczyciela, który je głosi:)KROOLIK pisze:ale kto "wierzy w nauki" ??
Zakładając, że "Przekaz" rozumiesz po mahajanistyczno-zenowsku, to wniosek, jaki wyciągasz, jest całkowicie błędny z punktu widzenia Therawady, której ten panel dyskusyjny dotyczy. Pomijając historyczną wątpliwość (niepotwierdzenie w żadnych źródłach) Przekazu przed Bodhidharmą, jak i brak formalnego Przekazu przez Hui Nenga, który nikomu takiego nie dał, a atrybuty Patriarchów zdaje się kazał zakopać, nasuwa mi się pytanie, jak daleko jest medytacja śpiewu według SS (na którego się powołujesz) od nauk Bodhidharmy, który był mnichem Sarwastiwady (dość bliskiej Therawadzie przynajmniej pod względem praktyki) i przybył do Chin nauczać czystej jhany (etymologia: dhyana (sanskr.) -> ch'an (chn.) -> zen (jap.)) jako prawdziwej nauki Buddy zatraconej przez chińską Mahajanę (to nie moja ocena, tylko znana z historycznych, zarówno chińskich, jak i indyjskich źródeł motywacja Bodhidharmy).bo jesli temu nie zaufamy (nie bedziemy mieli zaufania w to ze Przekaz jest autentyczna sprawa) to naturalnie i my sami nigdy nie bedziemy mogli dojsc do takiego zrozumienia jak Siakjamuni
Co jest stanowiskiem Isidatty i Ajahna Brahmavamso, ale już nie nauczyciela Ajahna Brahma, czyli Ajahna Chaha, ani jego nauczyciela Ajahna Muna, ani Ajahna Lee - innego ucznia Muna, ani znanego dość dobrze w therawadzkim necie Ajahna Goefa (Bhikkhu Thanissaro). Takoż i nie jest moim poglądem:PIsidatta pisze:Juz w pierwszej jhanie, medytujacy ma zmysly nieaktywne; a jak cos uslyszy, tzn. ze opuscil pierwsza jhane.
To się nazywa offtopic i zdarza się czasem naturalnieAnatta pisze:O to mniej więcej mi chodziło - skąd się wziął tutaj Seung Sahn jako autorytet i zawierzenie jego naukom jako uzasadnienie słuszności tej czy innej praktyki stojącej - przynajmniej na pierwszy rzut oka - w sprzeczności z naukami Buddy, jakie za oryginalne uznaje się w Therawadzie, której poświęcony jest ten panel?
Karma Koncept Bodhisattwy zostal podobno rozwiniety przez Mahasanghikow.Isidatta pisze:(...) Mahasanghikanska "Ekottara" i "Anguttara" nieznanego pochodzenia. Nauki tych pism -oprócz tego, ze sa dostepne dla buddologów- znalezc mozna takze w praktyce rozsiane w róznych obecnie dzialajacych sektach Therawadzkich, Chinskich a nawet Tybetanskich;
Ajahn Brahm nauczyl sie tego od swojego mistrza, czyli Ajahna Chaha (mówi o tym w swojej ksiazce "Mindfulness, Bliss, and Beyond"). Znasz jakas mowe Czcigodnego Chaha, w której rzyczywiscie dawalby on do zrozumienia, ze istnieje w jhanie percepcja zjawisk? Byloby ciekawie gdybys ja zacytowal i wyrwal mnie z tej ignoracji.Anatta pisze:Co jest stanowiskiem Isidatty i Ajahna Brahmavamso, ale już nie nauczyciela Ajahna Brahma, czyli Ajahna Chaha, ani jego nauczyciela Ajahna Muna, ani Ajahna Lee - innego ucznia Muna, ani znanego dość dobrze w therawadzkim necie Ajahna Goefa (Bhikkhu Thanissaro). Takoż i nie jest moim poglądem:PIsidatta pisze:Juz w pierwszej jhanie, medytujacy ma zmysly nieaktywne; a jak cos uslyszy, tzn. ze opuscil pierwsza jhane.
może cię zainteresować post Bhante Gavesako:czyli Ajahna Chaha, ani jego nauczyciela Ajahna Muna
Hm. Ballady medytacyjneIsidatta pisze:bo jak jest z ta jhana tak jak mówisz, to moznaby w nia wchodzic tez przy IX Symfonii, przy Goenkowskich wokalizach a moze nawet przy niemieckiej volks muzyce!? Nie wspominajac o Zenkowskich balladach medytacyjnych...
PozdrawiamPP: Wielka Dharani, którą śpiewamy, jest długą mantrą, a nie ma tłumaczenia. Jakie jest pochodzenie tej dharani i jakie jest jej znaczenie?
MZSS: Za życia Buddy pewien mnich złamał wskazania i był bardzo nieszczęśliwy. Więc Budda pouczył go, że karma pochodzi z umysłu. Gdy umysł znika, karma też znika. Jeśli trzymasz swój błąd, twoja karma nigdy nie odejdzie. Wtedy Budda dał temu mnichowi tę mantrę, Wielką Dharani, żeby zabrała jego trzymający i myślący umysł.
(...)
PP: Niektórzy ludzie nie lubią jakiejkolwiek formy, szczególnie śpiewów. Jak powinniśmy do nich podchodzić?
MZSS: To jest zachodni umysł – zawsze silne lubię i nie lubię. Ale jest wiele osób, które bardzo lubi śpiewanie. Śpiewanie oznacza wspólne działanie z innymi ludźmi. Wtedy to wspólne działanie usuwa twoją opinię, twoje uwarunkowanie i twoją sytuację bardzo łatwo. To jest nauczanie o medytacji śpiewu. (...)
PP: Czy mógłbyś powiedzieć coś więcej o śpiewaniu jako o medytacji?
MZSS: Medytacja oznacza nie-poruszający się umysł. Jak powiedziałem wcześniej, medytacja w starym stylu oznacza siedzenie ciała, ale siedzenie umysłu jest o wiele ważniejsze niż siedzenia ciała. Kiedy śpiewasz, najpierw masz jeden umysł, nie-poruszający się umysł. To jest siedzenie umysłu, samadhi śpiewu. Śpiewasz dalej „Kwan Seum Bosal, Kwan Seum Bosal, Kwan Seum Bosal”, wtedy postrzegasz dźwięk – to jest czysty umysł. Czysty umysł to umysł przebudzenia, umysł przebudzenia to oświecenie. Więc w śpiewach umysł samadhi jest pierwszym krokiem – to jest jeden umysł. Następnym krokiem jest postrzeganie dźwięku – to jest czysty umysł, oświecenie. Jeśli przywiążesz się do samadhi, wtedy masz problem. To bardzo ważny punkt.
http://zen.pl/kwanum/dharma_dssn_kasa.html
Z mego podwórka. Pokłony - ciało. Śpiewy - mowa. Siedzenie - umysł. Ciało, mowa i umysł, są trzema wymiarami, w których funkcjonujemy i stan buddy powinien być zintegrowany z tymi trzema wymiarami istoty ludzkiej, lub jak kto woli, powinien się manifestować poprzez te trzy wymiary - działania ciała, moc mowy i wymiar umysłu.KROOLIK pisze:Seung Sahn mowil ze poklony to szyneczka, siedzenie to chlebuś a śpiewy to masełko.
cos w tym jest.
W samym siedzeniu manifestują się już owe 3 wymiary: milczenie ciała, milczenie umysłu oraz milczenie mowy.kunzang pisze:Z mego podwórka. Pokłony - ciało. Śpiewy - mowa. Siedzenie - umysł. Ciało, mowa i umysł, są trzema wymiarami, w których funkcjonujemy i stan buddy powinien być zintegrowany z tymi trzema wymiarami istoty ludzkiej, lub jak kto woli, powinien się manifestować poprzez te trzy wymiary - działania ciała, moc mowy i wymiar umysłu.
Ale powyższe rozumowanie też jest dobre. - Ciało nie milczy, gdyż nie jest związane z wymiarem mowy, ciało nie operuje słowami. Może jednak być związane z dźwiękiem gdy siedzisz - wystarczy, że puścisz gazy.Nezz pisze:W samym siedzeniu manifestują się już owe 3 wymiary: milczenie ciała, milczenie umysłu oraz milczenie mowy.
Mi łatwiej jest integrować się z ruchem, dlatego np sporo spaceruję po lesie. Podobnie jest z dźwiękiem, sporo śpiewam i recytuję mantry. Z siedzeniem bywa różnie, bo często wpadam w stany wchłonięcia np wyłączenia percepcji zmysłowej, a w dzogczen nie o to chodzi /w tantrze ma to swój urokKROOLIK pisze:a tak na moj chlopski rozum- spiewy i poklony dobrze integruja praktyke z codziennoscia. lepiej (przynajmniej w tej chwili tak mysle) niz siedzenie.
/. Zasadą jest nie wyłączanie percepcji, a zintegrowanie się z wymiarem percepcji zmysłowej /wymiarem sześciu świadomości/ - znaczy się byciem obecnym we wszystkim co sie wydarza w ich wymiarze. Popadanie w którekolwiek z wchłonięć /jhan/ jest uważane za błędne. Z drugiej strony, należy odnaleźć się w takim wchłonięciu i być w nim obecnym - jhany to, tylko, lub aż /jak kto woli/ doświadczenia, natomiast stan dzogczen nie jest doświadczeniem.
Milczenie nie dotyczyło tylko wymiaru mowy.kunzang pisze:Witam
- Ciało nie milczy, gdyż nie jest związane z wymiarem mowy, ciało nie operuje słowami. Może jednak być związane z dźwiękiem gdy siedzisz - wystarczy, że puścisz gazy.Nezz pisze:W samym siedzeniu manifestują się już owe 3 wymiary: milczenie ciała, milczenie umysłu oraz milczenie mowy.
- Jeżeli milczysz, nie ma wymiaru mowy. Tak więc, nic nie integrujesz z wymiarem mowy gdy milczysz, tak jak i nic się przez mowę nie przejawia, gdyż milczysz.
- Wymiar umysłu, nie jest mową więc milczeć nie może.
Pozdrawiam
kunzang
