Tak, dlatego napisałem, że trzeba to zrobić bardzo umiejętnie i zręcznie i nie twierdzę, że to coś bardzo łatwego. Wrzucenie listonosza to oczywiście żart, ale widmo obrażenia się całej rodziny za nieochrzczenie dziecka grozi wielu z nas. Bezwładne poddawanie się dla świętego spokoju presjom rodziny, które wynikają czasem z ich uprzedzeń i niewiedzy wcale nie prowadzi do harmonii - nie jest wcale powiedziane, że to pomaga komukolwiek. Natomiast wtedy poświęcasz swoją praktykę. A tu niestety nie oszukasz, co najwyżej siebie - "mało gliny - mały Budda, dużo gliny - duży Buddha". Nie prowadzi do harmonii również brak zrozumienia źródła uprzedzeń rodziny oraz tego, że rodzina kieruje się przede wszystkim troską o dziecko, oraz jego - nie zawsze szczęśliwie pojętym - dobrem. Dlatego w takiej sytuacji moim zdaniem trzeba jak najzręczniej i najdelikatniej postawić na swoim, bo ja akurat nie wierzę w buddyzm bez praktyki z innymi. Dlatego jeśli ktoś by obawiał się mojej praktyki, zrobiłbym wszystko, najlepiej jak potrafię, by go uspokoić. Ale jeśli się nie da - trudno. W tej chwili nie mam czasu, ale wrzucę potem opowieść Wu Bonga SSN o tym jak przekonał rodzinę.airavana pisze:Chodzi mi raczej o to, że starałbym się, by moja ewentualna praktyka nie wywoływała niczyjego niepokoju (zwłaszcza rodziców) ani nie stała się przyczyną naruszenia rodzinnej harmonii. Rodzice mają szczególne znaczenie i porównanie ich opinii z opinią sąsiada lub listonosza, które się tu pojawiło, nie jest, w mojej opinii, najszczęśliwsze. Dokładanie zaś starań do pielęgnowania harmonii wewnątrz rodziny wydaje mi się szczególnie istotne w wieku, w którym kształtują się nawyki na resztę życia.Ryuu pisze:Z doświadczenia wiem, ze coś takiego nie skutkuje. Pierwszy raz o chęci pojechania do ośrodka wspominałem przed wakacjami i raz się ugiołem w ostatniej chwili praktycznie. Minęło sporo czasu a sytuacja sie powtarza. Takie odkładanie tylko podtrzymuje status quo i nie prowadzi do nikąd.
Pewne rzeczy możesz praktykować również bez kontaktu z ośrodkiem. Gdy Twoja mama dostrzeże, że stajesz się lepszym człowiekiem (a przecież o to tutaj chodzi :)) dzięki inspiracji, która płynie z nauk Buddy, jej wątpliwości zaczną prawdopodobnie stopniowo słabnąć a zaufanie do Ciebie wzrastać co skutkować będzie brakiem zwątpienia w słuszność Twoich wyborów.
Pzdr
Piotr
Po prostu moja mama jest święcie przekonana, ze jak jutro wyjdę z domu, aby pojechać do "kościoła buddystów" to już nie wróce... Jej zdaniem dam się tam wciągnąc do jakiejś sekty, zakręcą mną, oleję studia, pieniądze będę tylko przeznaczał na ten zen itp. Zna ktoś moze jakiś dobry patent jak wytłumaczyć bliskim, że w takiej buddyjskiej sandze nikt nas nie morduje/okrada/oszukuje/manipuluje itp? Wiadomo, ze mogę po prostu jutro tam pojechać, potem wrócić w jednym kawałku i się przekona, ale chciałbym jej oszczędzić niepotrzebnych stresów. Mógłbym nie powiedziec gdzie jade, ale nie lubię kłamać, a poza tym predzej czy później i tak bym musiał się przyznać. Chciałbym się tym jakąs zająć równiez dlatego, ze wiem, że podobne sytuacje czekaja mnie np. przy pierwszym YMJJ.
![:]](./images/smilies/splash.gif "Kwadratowy"){kind=small}
(to dość wierna kopia i da się pokręcić jak zwykłym młynkiem). To jest pozytywna ciekawość, która nie krępuje w żaden sposób, ani nie zawiera jakichś krytycznych podtekstów.
Ale dobrze, po dumie mi ten Zenek kijaszkiem poleciał, aż miło pierze z ego leciało. 
Jako obrączkę noszę chrześcijański ''dziesiętnik'' /tak to się chyba nazywa/ do zliczania zdrowasiek - no i w zestawieni z malą czyni to ze mnie bogobojnego chrześcijanina 
