<książkę cytuję od deski do deski, małymi kawałkami, fragment po fragmencie. Tak by nie pomijać niczego.>
Zanim nieuwarunkowana rzeczywisość, nibbana, może zostać doświadczona, uwarunkowane fenomeny, które powstają w naszym codziennym życiu muszą zostać poznane takimi jakimi są naprawdę. Czy widzimy zjawiska takimi jakimi są? Co pojawia się w tej właśnie chwili? Czy jest obecne widzenie? Czy mamy wrażenie że to "Ja" "widzę"?
To nie my tworzymy nasze widzenie, ono powstaje na bazie swoich własnych warunków. Widzenie spełnia funkcję widzenia jedynie przez moment, a następnie rozpada się natychmiast. Nie możemy spowodować by trwało. Widzenie, które powstaje na bazie warunków jest poza kontrolą, nie jest nami.
Obiekt który widzenie widzi to jedynie widzialny obiekt, który pojawia się poprzez oko. Nie widzimy ludzi czy rzeczy, one nie pojawiają się poprzez zmysł oka. Ludzie i rzeczy to koncepcje, które tworzymy w naszym umyśle. W ostatecznym sensie istnieją jedynie mentalne fenomeny, nama i fizyczne fenomeny, rupa. Nie ma "Ja" które słyszy. To jedynie słyszenie słyszy, a następnie rozpada się natychmiast by być poprzedzonym przez kolejne doświdczenie. W każdej chwili pojawia się następne, chwila świadomości, która doświadcza obiektu, a nastepnie rozpada się. Obiekty są doświadczane, a nastepnie rozpadają się, jeden w każdej chwili poprzez sześć drzwi oka, ucha, nosa, języka, dotyku i umysłu.
Gdy byliśmy w autobusie w Kalkucie Bhante Dhammadhara przypomniał mi że w absolutnym sensie nie ma ludzi, jesteśmy sami. Powiedział do mojego dyktafonu tą oto wiadomość dla mojego mężą który zachęcił mnie tak bardzo by podjąć tą pielgrzymkę:
<"Nie ma nikogo tu ani tam. Nie ma Lodewijka nigdzie w całej Hadze i żadnego z nas tu na pielgrzymce w Kalukucie.
Jedynie zawsze były, zawsze są i będą, jedynie momenty doświadczające obiektu, tylko przez chwilę, a następnie kolejne momenty doświadczaja kolejnego obiektu. Wszyscy sami, każdy całkowice sam, nie ważne jak wielu ludzi myślimy, że jest wokoło nas przez cały czas. Skoro myślimy że jesteśmy w otoczeniu innych, miłych bądź nie, naprawdę sami siebie zwodzimy. Musimy zdać sobie sprawę iż w ostateczności nie ma niczego pocieszającego w myśleniu, iż są tu inni ludzie. Nie ma niczego pocieszającego w myśleniu, "Jestem szczęśliwy całym sobą". To jedynie puste zjawiska, jedno za drugim. Są to zarówno zjawiska które doświdczają, nama, lub zjawiska które nie doświadczają,rupa. One są puste. Nie ma niczego na czym moglibyśmy polegać, nie ma niczego wartego uwagi. To wszystko te same stare rzeczy, życie po życiu, chwila za chwilą. W każdym życiu, takim jak teraz.
Gdy jesteśmy tu, mając wiele rozmów o Dhammie, a nie pamietamy prawdy o zjawiskach w naszym życiu, wtedy nie dajemy z siebie wszystkiego. Jeśli nie masz szans by słuchać Dhammy, a nadal uczysz się uczciwie by poznać zjawiska powstające w twoim życiu takimi jakimi są, wtedy jest to tym co naprawdę pomaga. Nie zawsze możemy to lubić, ale to właśnie liczy się najbardziej. Mam więc nadzieję, że fundamentalne zrozumienie rzeczy o których właśnie mówiłem, jest obecne i wzrasta coraz bardziej.
Sądzę, że bazując na rozumieniu, które jest teraz, będzie go więcej w przyszłych chwilach braku przywiązania do rzeczywistości taką jaką się pojawia.">
Obyście uczyli się pustości zjawisk w tej właśnie chwili
ciąg dalszy nastąpi
p.s
Zamieszczam również wersję angielską:
Before the unconditioned reality, nibbãna, can be experienced the conditioned phenomena which arise in daily life have to be known as they really are. Do we see phenomena as they really are? What appears at this moment? Is there seeing? Is there a notion of "I see’? We do not create our seeing, it arises because of its own conditions. It performs the function of seeing just for a moment and then it falls away immediately, we cannot cause it to stay. Seeing which arises because of conditions is beyond control, it is not self. The object seeing sees is only visible object, that which appears through the eyes. We do not see people and things, these do not appear through the eyesense. People and things are concepts we form up in our mind. In the absolute sense there are only mental phenomena, nàma, and physical phenomena, rüpa. There is no "I" who hears, it is hearing which hears and then falls away immediately to be succeeded by another experience. At each moment there is another experience, a moment of consciousness which experiences an object and then falls away. Objects are experienced one at a time through the six doors of eye, ear, nose, tongue, bodysense and mind.
When we were in the bus in Calcutta Bhante Dhammadhara reminded me that in the absolute sense there are no people, we are alone. He spoke into my taperecorder the following message for my husband who had encouraged me so much to undertake this pilgrimage:
There is nobody there and nobody here. There is not Lodewijk all alone in the Hague and all of us here having a trip in Calcutta. There has only ever been, and only is, and can be, just different moments of experiencing an object, only for a moment, and then there is the next moment of experiencing another object. All alone, everybody completely alone, no matter how many other people we think there are around us the whole time. And if we think that we are surrounded by other people, nice or not nice, we are really deluding ourselves. We have to realize that in the absolute sense there is nothing comforting about thinking that there are people all around us. There is nothing comforting even about thinking, "I am happy all by myself’. There are just empty phenomena, one after another. It is either the phenomenon which experiences, nama, or it is the phenomenon which does not experience, rupa. Both of them are empty. There is nothing reliable there, there is nothing worthwhile there. It is just the same old thing, life after life, moment after moment. In every life, just like now. So, if while we are here, we have a lot of Dhamma talk but we don’t remember the truth about the phenomena of our life we are not doing the best we can. If you have not much chance for a Dhamma talk, but you are learning honestly to know the phenomena of your life as they are, then that is what really helps. We might not always like to learn about them, but that is what counts most. So I hope and trust that the fundamental understanding of the things I have just been talking about is there and that it is growing. I hope that based on this understanding there are now and will be more and more in the future moments of detachment from the reality which appears.
"Chcemy iść łatwą drogą, ale jeżeli nie ma cierpienia, to nie ma mądrości. By dojrzeć do mądrości, musisz na swojej ścieżce naprawdę załamać się i zapłakać co najmniej trzy razy" Ajahn Chah
to również mów. 