Którego punktem wyjścia dla mahajany jest stwierdzenie, że stan arahata nie jest ostatecznym celem ani pełnym oświeceniem - Budda nie osiągnął ostatecznie stanu arahata,tylko Stan Buddy. Hinajana prowadzi do stanu arahata. Ścieżka bodhisattwy prowadzi do Stanu Buddy.booker pisze:Szeroki temat, gógle it.
no tak tak, to post z wrzesnia - odnosilismy sie juz do tego wczesniejLewKanapowy pisze:Reformatorskie ambicje Kalu Rimpocze - i przenikliwa analiza problemów monastycyzmu:
http://www.paldenshangpa.net/2011/09/a- ... he-future/
Tak? Hm . . .Karinos pisze:no tak tak, to post z wrzesnia - odnosilismy sie juz do tego wczesniejLewKanapowy pisze:Reformatorskie ambicje Kalu Rimpocze - i przenikliwa analiza problemów monastycyzmu:
http://www.paldenshangpa.net/2011/09/a- ... he-future/
przepraszam, napisalem wczesniej zbyt ogolnikowoLewKanapowy pisze:Tak? Hm . . .
przypomina mi to kawał o ruskach uciekających z ZSRR do Ameryki którzy spotkali po drodze Amerykanów uciekających do ZSRR 
Siur aj did!Dagon pisze:Oba te światy nie są idealne, ale czy każdy z nas nie miał ochoty p****olnąć tym wszystkim i wyjechać w Bieszczady?
Brak mi emocjonalnej reakcji na obydwa te odległe od mojego życia przypadki. Spotykałem się z podobnymi wokół siebie i wydaje mi się, że - abstrahując od tego co tu jest prawdą a co nie - tutaj nie o odwagę jakiej wymaga wyznanie gra idzie, ale o stopień własnego zaangażowania w stanie się ofiarą. Z jednej strony mamy dzieciaka ruchanego niejako w swym domu przez swych opiekunów (schemat pedofilii ciążący w stronę kazirodczego), z drugiej strony dorosłą, dojrzałą, niezależną osobę (co prawda kobietę ale jednak, by mizogynicznie pojechać). Kto ma większe prawo do pretensji? A kto żywi większe? Tutaj bym akcent przeniósł.Asti pisze: Zauważcie, że zupełnie inaczej reagowaliście na sytuację, w której uczennica oskarżała dawnego Kalu Rinpoche o wykorzystanie seksualne. Doceniacie odwagę, kiedy to mówi młoda reinkarnacja mistrza, a (o ile to co mówiła tamta pani jest prawdą), nie doceniacie odwagi tej kobiety
Nie do ciebie zatem tutaj piłem, jeśli chodzi o emocjonalną reakcję.Szaman pisze:Brak mi emocjonalnej reakcji na obydwa te odległe od mojego życia przypadki. Spotykałem się z podobnymi wokół siebie i wydaje mi się, że - abstrahując od tego co tu jest prawdą a co nie - tutaj nie o odwagę jakiej wymaga wyznanie gra idzie, ale o stopień własnego zaangażowania w stanie się ofiarą. Z jednej strony mamy dzieciaka ruchanego niejako w swym domu przez swych opiekunów (schemat pedofilii ciążący w stronę kazirodczego), z drugiej strony dorosłą, dojrzałą, niezależną osobę (co prawda kobietę ale jednak, by mizogynicznie pojechać). Kto ma większe prawo do pretensji? A kto żywi większe? Tutaj bym akcent przeniósł.Asti pisze: Zauważcie, że zupełnie inaczej reagowaliście na sytuację, w której uczennica oskarżała dawnego Kalu Rinpoche o wykorzystanie seksualne. Doceniacie odwagę, kiedy to mówi młoda reinkarnacja mistrza, a (o ile to co mówiła tamta pani jest prawdą), nie doceniacie odwagi tej kobiety
Akurat nie myślałem o syndromie sztokholmskim ale to bardzo interesujący kontekst do rozważań nad nimAsti pisze:Sugerujesz, że młody Kalu Rinpocze ma coś w rodzaju syndromu sztokholmskiego, czy może zupełnie na opak zrozumiałem to co piszesz?
Tak, ale jeśli w ramach tej traumy osoby te będą rozważać, co mogły zrobić by sytuacji uniknąć, to okaże się - mam wrażenie - że większe pole manewru/drzwi wyjściowych miała ta kobieta a nie zabrane rodzicom dziecko w klasztorze.Nie wiem, czy można tak stopniować te sytuacje. Jeśli w obu przypadkach to prawda, to jedno i drugie było traumatycznym przeżyciem dla tych osób.
Winienem był się zamknąć a nie pisać te słowa, interpretując interpretacje interpretacji, nie sprawdziwszy wcześniej samemu, co June Campbell miała do powiedzenia.Szaman pisze:Kto ma większe prawo do pretensji? A kto żywi większe? Tutaj bym akcent przeniósł.
